Rdz 2,18-24
Potem Pan Bóg rzekł: Nie jest dobrze, żeby
mężczyzna był sam; uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc. Ulepiwszy z
gleby wszelkie zwierzęta lądowe i wszelkie ptaki powietrzne, Pan Bóg
przyprowadził je do mężczyzny, aby przekonać się, jaką on da im nazwę. Każde
jednak zwierzę, które określił mężczyzna, otrzymało nazwę istota żywa. I tak
mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i wszelkiemu
zwierzęciu polnemu, ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla mężczyzny. Wtedy
to Pan sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie, i gdy spał, wyjął
jedno z jego żeber, a miejsce to zapełnił ciałem. Po czym Pan Bóg z żebra,
które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę. A gdy ją przyprowadził do mężczyzny,
mężczyzna powiedział: Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego
ciała! Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z mężczyzny została wzięta. Dlatego
to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak
ściśle, że stają się jednym ciałem.
Hbr 2,9-11
Widzimy natomiast Jezusa, który mało od aniołów
był pomniejszony, chwałą i czcią ukoronowanego za cierpienia śmierci, iż z
łaski Bożej za wszystkich zaznał śmierci. Przystało bowiem Temu, dla którego
wszystko i przez którego wszystko, który wielu synów do chwały doprowadza, aby
przewodnika ich zbawienia udoskonalił przez cierpienie. Tak bowiem Ten, który
uświęca, jak ci, którzy mają być uświęceni, z jednego /są/ wszyscy. Z tej to
przyczyny nie wstydzi się nazywać ich swymi braćmi,
Mk 10,2-16
Przystąpili do Niego faryzeusze i chcąc Go
wystawić na próbę, pytali Go, czy wolno mężowi oddalić żonę. Odpowiadając
zapytał ich: Co wam nakazał Mojżesz? Oni rzekli: Mojżesz pozwolił napisać list
rozwodowy i oddalić. Wówczas Jezus rzekł do nich: Przez wzgląd na
zatwardziałość serc waszych napisał wam to przykazanie. Lecz na początku
stworzenia Bóg stworzył ich, jako mężczyznę i kobietę: dlatego opuści człowiek
ojca swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A
tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, tego człowiek
niech nie rozdziela! W domu uczniowie raz jeszcze pytali Go o to. Powiedział
im: Kto oddala żonę swoją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. I
jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo.
Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko
zabraniali im tego. A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: Pozwólcie
dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich, bowiem należy
królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak
dziecko, ten nie wejdzie do niego. I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i
błogosławił je.
Nie jest dobrze kiedy człowiek jest sam
I dlatego Bóg stworzył człowiekowi pomoc,
CZŁOWIEKA, ale człowiek współczesny nie uznał tej pomocy za odpowiednią i sam
stworzył sobie inne zastępniki - maszyny: telewizor, komputer, samochód,
wirtualne rzeczywistości, ułudy i marzenia, sny i całą technikę, w której traci
się wartość człowieczeństwa. Chory - idzie do szpitala, mający kłopoty - szuka
zapomnienia w nałogach lub pomocy u psychoanalityka, może nim być również
dobrze zaprogramowany komputer. Ucieka od człowieka, nie szuka jego
towarzystwa, ani nie jest mu ono potrzebne. Człowiek uznał, że największym
zagrożeniem dla niego jest właśnie stworzony przez Boga towarzysz, drugi
człowiek i dlatego odgradza się od drugiego człowieka całą armią maszyn
i barier.
A czy jest szczęśliwy? "Jeśli nie
staniecie się jak dzieci nie wejdziecie do Królestwa Niebieskiego".
A dziecko wie, że najbardziej potrzebne mu są nie zabawki, nie butelka pełna
smacznej i witaminizowanej odżywki, ale ciepło matki, jej troska i miłość,
drugi człowiek.
Gdzie jest w moim życiu drugi człowiek? Tak
bardzo zindywidualizowaliśmy naszą codzienność i zatomizowali nasze życie, tak
bardzo myślimy o sobie, że zapominamy iż najlepszym lekarstwem na wszystkie
ludzkie choroby jest właśnie drugi człowiek. Tę prawdę odkrywa się w szczególny
sposób w Afryce, gdzie jednostka, bez klanu i grupy jest niczym, gdzie liczy
się drugi człowiek, który jest mi dany ku pomocy, abym nie był samotnikiem,
abym nie zginął w otaczającej, nieraz nieprzyjaznej rzeczywistości.
A my, Europejczycy... tak bardzo cenimy sobie
naszą niezależność, nasz indywidualizm..., że wolimy się stać niewolnikami
maszyn niż dzielić nasz los, kłopoty i radości z drugim człowiekiem, stworzonym
dla nas ku pomocy. Jak bardzo na tym tracimy...
I ja... zamiast mówić te słowa do żywych parafian,
wstukuję je w idiotyczną maszynkę... Przecież to jest paranoja ... Oderwij się
od ekranu komputera, idź spotkaj drugiego człowieka, on jest darem Bożym dla
ciebie, a nie te wszystkie zastępniki i maszynki, które sam sobie stworzyłeś.
Żadna z nich ani w 1/100 nie dorównuje stworzonemu przez Boga towarzyszowi
Twojego życia - drugiemu człowiekowi. Spotkaj człowieka, a sam
staniesz się bardziej człowiekiem. Obcując tylko z maszynkami, sam stajesz się
coraz bardziej maszyną...
I przekorny wiersz ks. Twardowskiego:
Skrupuły pustelnika
Tak się zająłem sobą że czekałem aby nikt nie
przyszedł
stale prosiłem o jeden tylko bilet dla siebie
nawet nic mi się nie śniło
bo śpi się dla siebie, ale sny ma się dla drugich
jeśli płakałem - to niefachowo
bo do płaczu potrzebne są dwa serca
broniłem tak gorliwie Boga, że trzepnąłem w mordę
człowieka
myślałem, że kobieta nie ma duszy, a jeśli ma to
trzy czwarte
założyłem w sercu tajną radiostację i nadawałem
tylko swój program
przygotowałem sobie kawalerkę na cmentarzu
i w ogóle zapomniałem, że do nieba idzie się
parami
nie gęsiego
nawet dyskretny anioł nie stoi osobno...
A i
Chrystus wybrał nie jednego, ale Dwunastu i posyłał ich po dwóch i po trzech
...
