XXXII Niedziela w ciągu roku - B

 1Krl 17,10-16

Wtedy Eliasz wstał i zaraz poszedł do Sarepty. Kiedy wchodził do bramy tego miasta, pewna wdowa zbierała tam sobie drwa. Więc zawołał ją i powiedział: Daj mi, proszę, trochę wody w naczyniu, abym się napił. Ona zaś zaraz poszła, aby jej nabrać, ale zawołał na nią i rzekł: Weź, proszę, dla mnie i kromkę chleba! Na to odrzekła: Na życie Pana, Boga twego! Już nie mam pieczywa - tylko garść mąki w dzbanie i trochę oliwy w baryłce. Właśnie zbieram kilka kawałków drewna i kiedy przyjdę, przyrządzę sobie i memu synowi strawę. Zjemy to, a potem pomrzemy. Eliasz zaś jej powiedział: Nie bój się! Idź, zrób, jak rzekłaś; tylko najpierw zrób z tego mały podpłomyk dla mnie i przynieś mi! A sobie i twemu synowi zrobisz potem. Bo Pan, Bóg Izraela, rzekł tak: Dzban mąki nie wyczerpie się i baryłka oliwy nie opróżni się aż do dnia, w którym Pan spuści deszcz na ziemię. Poszła więc i zrobiła, jak Eliasz powiedział, a potem zjadł on i ona oraz jej syn, i tak było co dzień. Dzban mąki nie wyczerpał się i baryłka oliwy nie opróżniła się według obietnicy, którą Pan wypowiedział przez Eliasza.

Hbr 9,24-28

Chrystus bowiem wszedł nie do świątyni, zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej /świątyni/, ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga, nie po to, aby się często miał ofiarować jak arcykapłan, który co roku wchodzi do świątyni z krwią cudzą. Inaczej musiałby cierpieć wiele razy od stworzenia świata. A tymczasem raz jeden ukazał się teraz na końcu wieków na zgładzenie grzechów przez ofiarę z samego siebie. A jak postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd, tak Chrystus raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują.

Mk 12,38-44

I nauczając dalej mówił: Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok. Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie.

Bóg, Któremu ufam ...

Wdowa z Sarepty w Sydonie, Eliasz, wdowa składająca do skarbony swój ostatni grosz ... czyż ich zachowanie nie jest całkowicie irracjonalne a nawet nieodpowiedzialne?

"Przypatrzcie się ptakom na niebie, ani nie sieją, ani nie zbierają plonów, nie składają nic do spichrzów ... a Ojciec Niebieski je żywi ..." Czyż nie jest to zachęta do lenistwa, nieróbstwa i kwietyzmu, pochwała infantylizmu i beztroski? Nierobów i pijaków też zresztą nazywamy "niebieskmi ptakami".

Tylko z drugiej strony, czy nie denerwują nas również ci zaradni i przebiegli, umiejący się zawsze urządzić i liczący bardzo na swoje możliwości, znajomości, układy, pieniądze i nagromadzone bogactwo? Pyszniący się swoimi sukcesami i osiągnięciami, zadufani we własne siły i dumni z tego co zdobyli - nie zawsze przecież w uczciwy sposób? A i ci "uczeni w piśmie", pozdrawiani na ulicach i placach, zajmujący pierwsze miejsca w kościołach i honorowani na bankietach ... Czyż nas nie drażnią swoją ułożonością i poprawnością zachowania, swoimi wielkopańskimi manierami i wyniosłością widoczną w ich oczach? Ich nienagannie białe mankiety, modne krawaty, dobrze skrojone i uszyte na miarę szare garnitury i sutanny ... A gdyby tak wśród nich nagle staną Chrystus? Nie w garniturze i nie w krawacie,  a nawet nie w sutannie ...

Boże mój, któremu ufam! Być może jestem siermiężnym księdzem i wcale niedoskonałym chrześcijaninem, być może jestem nieudacznikiem i słoniem w sklepie z porcelaną. Nie umiem się przymilnie i grzecznie uśmiechać, i nie umiem być poprawnym i wyrafinowanym dyplomatą. W relacjach międzyludzkich nie zawsze umiem się znaleźć ... ale w końcu i ostatecznie ufam TOBIE!

I składam Ci w ofierze wszystko co z Twojej dobroci otrzymałem, wszystko co mam, choćby ten gest miał być osądzony nawet jako kretyństwo. I siebie samego również Ci oddaję.  Ale najbardziej oddaję Ci moje grzechy, z którymi od lat nie umiem sobie poradzić. Bo ostatecznie ufam TOBIE.

Nie odprawiam długich modlitw i mierzą mnie wszelkie bankiety i przyjęcia, duszę się w białej i elegancko wyprasowanej koszuli, a i -szczerze powiem- „powłóczyste szaty” czasami też mi przeszkadzają ... Ale, ufam TOBIE!

I wiesz, czasami zamiast wrzucić do skarbony, to dałem pijakowi, bo podszedł do mnie na dworcu i skruszony przyznał uczciwie, że go suszy, bo ma kaca ... ale przecież i Ty nie rzuciłeś kamieniem w Marię Magdalenę ... I w tym też, ufam TOBIE!

---

Ufam mojemu Bogu

Historia wdowy z Sarepty Sydońskiej w pierwszym dzisiejszym czytaniu i historia wdowy w dzisiejszej Ewangelii są dla nas -uczniów Chrystusa- pewnego rodzaju wyzwaniem. Nieodparcie przychodzą na myśl inne słowa Chrystusa wypowiedziane w Ewangelii wg. św. Mateusza “Nie troszczcie się zbytnio o swoje życie, o to, co macie jeść i pić, ani o swoje ciało, czym się macie przyodziać. Czyż życie nie znaczy więcej niż pokarm, a ciało więcej niż odzienie? Przypatrzcie się ptakom w powietrzu: nie sieją ani żną i nie zbierają do spichlerzy, a Ojciec wasz niebieski je żywi. Czyż wy nie jesteście ważniejsi niż one? … Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo Boże i o Jego Sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane” (Mt 6:25-26, 32-33). Życie jest na pewno najwyższą wartością, ale nie tylko moje życie, każde życie i każde życie domaga się szacunku i troski opartej na solidarności i ostatecznie na ufności Bogu.

Nasz skomercjalizowany świat nastawiony na spektakularny sukces i maksymalny zysk nie pojmuje wcale tego rozumowania, nie rozumie postępowania obydwu wdów z dzisiejszych czytań i wielu na pewno uśmiecha się z politowaniem słuchając tych słów. My co najwyżej wrzucimy na składkę lub damy ubogim z tego co nam zbywa, a jako, że nam za dużo nie zbywa, to i niewiele dajemy, boć przecież trzeba być rozsądnym i dbać o swoją rodzinę, i o swoje interesy. Wiara i ufność Bogu to dobre w niedzielnych, pobożnych kazaniach, ale na co dzień trzeba być realistą i nie rozdawać na prawo i lewo. Niech każdy troszczy się o siebie i wtedy niepotrzebna będzie jakakolwiek charytatywna pomoc.

Taka zdroworozsądkowa „filozofia życiowa” jest bardzo popularna w naszych czasach i wielu zdecydowanie jej hołduje. Tylko, że wtedy moje „Wierzę w Boga Ojca Wszechmogącego” wcale nie znaczy „wierzę Bogu”. A moja przynależność do Chrystusa jest raczej teoretyczna i ostatecznie gołosłowna. On nie miał domu, nie miał konta bankowego, nie miał jakichkolwiek życiowych zabezpieczeń, nie miał nawet „miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć” (Mt 8:20). Na Apostołów wybierał ubogich rybaków, a uczniowie Jego nie należeli na pewno do uprzywilejowanych klas społecznych. Chwaląc zaś -w dzisiejszej Ewangelii- ubogą wdowę, która „ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie” pokazał, że Jego „filozofia życiowa” zdecydowanie różni się od naszej i jest zbudowana raczej na wierze niż na sprycie, na ufności raczej niż na zaradności i ostatecznie na nadziei i miłości raczej niż na obrotności i nadmiernej zapobiegliwości.

Kiedy Papież Benedykt XVI rozpoczyna swoją trzecią encyklikę „Caritas in Veritate” słowami: „Miłość w prawdzie, której Jezus Chrystus stał się świadkiem przez swoje życie ziemskie, … stanowi zasadniczą siłę napędową prawdziwego rozwoju każdego człowieka i całej ludzkości” (n.1), to właśnie ma na myśli prawdę, że wszystkie nasze działania, wszystkie nasze starania i całe nasze życie ma być oparte na miłości Boga i bliźniego. To zresztą ukazuje już w pierwszej swojej encyklice „Deus Caritas est”, gdzie pisze: „ ... wszystko wywodzi się z miłości Bożej, dzięki niej wszystko przyjmuje kształt, do niej wszystko zmierza...”. Miłość Boga oparta na całkowitym zaufaniu i zawierzeniu Bogu, i wyrażająca się w miłości bliźniego powinna być jedynym motorem napędowym prawdziwego rozwoju społecznego i indywidualnego. Każdy inny rozwój jest tylko pozorny i prowadzi w końcu do egoizmu i regresu, do wojen i społecznych niepokojów. Cała ta encyklika jest właśnie medytacją nad przyczynami niesprawiedliwości społecznej i sposobami jej zaradzenia.

Być może należałoby powiedzieć otwarcie, że świat nasz nastawiony na spektakularny sukces i maksymalny zysk jest taki, jaki jest -pełen niepokojów i wojen- właśnie dlatego, że za mało w nim i miłości i prawdy, i nadziei, i ufności, a za dużo przedsiębiorczości, sprytu, zaradności, skąpstwa i po prostu egoizmu. A za tym wszystkim kryje się nie co innego, jak właśnie brak wiary i zaufania Bogu.

Człowiek, który żyje w prawdzie o sobie samym, w prawdzie o Bogu i o swoim bliźnim jest człowiekiem wiary, jest człowiekiem nadziei i jest ostatecznie jest człowiekiem miłości. Człowiek taki jest nastawiony na życie, ale nie rozumiane egoistycznie i samolubnie, lecz otacza każde życie szacunkiem i broni każdego życia.

To jest właśnie uczeń i naśladowca Mistrza Jezusa Chrystusa, Który nie mając nic i o nic nie zabiegając „istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej” (Flp 2:6-8).

Miłość Boga i bliźniego, mają ostatecznie za fundament wiarę i zaufanie Bogu, oddanie się Jemu i zdanie się na Jego Miłość. Bez tego życie staje się nieznośną walką i rządzi się prawami dżungli.

---

 Wierność, Zaufanie i Ofiara: Refleksja teologiczno-duszpasterska na XXXII Niedzielę zwykłą roku B

Liturgia XXXII Niedzieli zwykłej roku B, oparta na fragmentach z 1 Księgi Królewskiej, Listu do Hebrajczyków oraz Ewangelii według św. Marka, zaprasza nas do refleksji nad wiernością Bogu i ofiarą. Postacie wdów w pierwszym czytaniu oraz Ewangelii uosabiają wierność oraz zaufanie Bogu pomimo przeciwności losu. Natomiast tekst z Listu do Hebrajczyków ukazuje pełnię ofiary Chrystusa, który raz jeden oddał swoje życie dla zbawienia ludzi. Te tematy wprowadzają jednak również pewne trudne kwestie, które warto zgłębić z teologiczno-duszpasterskiego punktu widzenia.

1. Paradoks zaufania i ofiary w sytuacji skrajnej biedy (1 Krl 17,10-16)

Postać wdowy z Sarepty, która na polecenie Eliasza dzieli się ostatnią garścią mąki i odrobiną oliwy, niesie ze sobą paradoks. Kobieta działa tu wbrew instynktowi przetrwania; jej wiara i gotowość podjęcia ryzyka stają się fundamentem cudu, którym zostaje obdarzona przez Boga. Z jej historii płynie nauka o zaufaniu, jednak pojawia się również pytanie: dlaczego Bóg dopuszcza tę sytuację skrajnego ubóstwa?

Ta narracja może rodzić wątpliwości duszpasterskie u wiernych, zwłaszcza w kontekście współczesnych sytuacji głodu i ubóstwa. Czy wezwanie do ofiarności oznacza, że powinniśmy bezwzględnie dzielić się, nawet kosztem własnego przetrwania? W odpowiedzi warto podkreślić, że cud w życiu wdowy z Sarepty nie jest nagrodą za „heroizm” oddania ostatniego posiłku, lecz działaniem Boga, który dostrzega jej wierność i ofiarność. Duchowni mogą tu wskazać na potrzebę roztropności i zaufania Bogu w trudnych sytuacjach życiowych, które nie oznacza jednak ignorowania własnych podstawowych potrzeb.

2. Zadośćuczynienie i doskonała ofiara Chrystusa (Hbr 9,24-28)

List do Hebrajczyków przedstawia Chrystusa jako arcykapłana, który jedną ofiarą na krzyżu zgładził grzechy ludzi. Kontrastuje to z wielokrotnymi ofiarami składanymi przez arcykapłanów Starego Przymierza. Jednorazowa ofiara Chrystusa wystarcza na zawsze – nie wymaga powtórzeń ani uzupełnień.

Kontrowersyjna może wydawać się sama idea „zastępczej” ofiary: Chrystus cierpi i umiera, aby zgładzić grzechy ludzkości. W kontekście pastoralnym ten akt może budzić pytania o sprawiedliwość – czy jest słuszne, aby ktoś cierpiał za grzechy innych? Przekaz ten nabiera pełnego sensu, gdy uwzględnimy, że Chrystus czyni to z miłości i dobrowolnie, jako Bóg i Człowiek. W duszpasterstwie warto podkreślić, że ta ofiara nie tylko przynosi zadośćuczynienie za grzechy, ale też wyraża najwyższe objawienie miłości Boga do człowieka. Pokazuje, że cierpienie i śmierć, będąc konsekwencjami grzechu, są przezwyciężone mocą zmartwychwstania.

3. Ofiarność wdowy w kontekście sprawiedliwości społecznej (Mk 12,38-44)

W Ewangelii Jezus krytykuje uczonych w Piśmie za ich obłudę i żądzę zaszczytów, szczególnie wskazując na wyzyskiwanie ubogich wdów, co w tamtej kulturze było symbolem społecznej niesprawiedliwości. Następnie Jezus chwali ubogą wdowę, która wrzuca do skarbony „wszystko, co miała, całe swoje utrzymanie”.

W kontekście duszpasterskim, ten fragment może rodzić pytania o rolę Kościoła wobec ubóstwa i sprawiedliwości społecznej. Ofiarność wdowy jest dowodem jej głębokiej wiary, jednak należy się zastanowić, czy wezwanie do hojności powinno kierować ludzi ku oddawaniu wszystkiego, co posiadają. Jezus nie wzywa tu do dosłownego powtórzenia jej gestu, ale raczej przestrzega przed fałszywym życiem duchowym, wskazując na prawdziwą miłość i oddanie Bogu. Duszpasterze mogą więc ten tekst wykorzystać, aby podkreślić znaczenie współczucia, solidarności i uczciwości w relacjach społecznych, jak i potrzebę dzielenia się zgodnie z możliwościami, bez niezdrowego przywiązania do bogactwa.

4. Między wiernością a realizmem – praktyczna lekcja o zaufaniu

We wszystkich trzech czytaniach odnajdujemy wspólny motyw zaufania Bogu i wierności Jego słowu, nawet w sytuacjach granicznych. Zarówno wdowa z Sarepty, jak i uboga wdowa z Ewangelii przypominają, że to nie wielkość ofiary, ale jej szczerość i gotowość zawierzenia Bogu są najważniejsze. Dla współczesnych wiernych może być to lekcja o łączeniu wierności z realistycznym podejściem do życia.

Kościół, odczytując te teksty, może więc nie tylko przypominać o cudownej przemianie, która dzieje się dzięki Bogu, ale również zachęcać do odwagi i otwartości w dzieleniu się tym, co mamy, w sposób odpowiedzialny i dostosowany do naszych możliwości. Dziś, w świecie pełnym niepewności, te historie mogą nas inspirować do podejmowania wyzwań z wiarą i ufnością, że Bóg dostrzega nasze starania i zawsze będzie obecny w naszych trudach.

 Zakończenie: Ufność, miłość i prawdziwa ofiarność

XXXII Niedziela zwykła przypomina nam o tajemnicy miłości Boga, który widzi nasze troski i stawia przed nami ludzi, przez których może dokonywać swojego dzieła w świecie. Ufność wdowy z Sarepty, doskonała ofiara Chrystusa oraz skromny gest wdowy z Ewangelii wskazują, że Bóg nie oczekuje wielkich darów, lecz pełnego zaufania i oddania. W duszpasterstwie to wezwanie można przekazać jako inspirację do życia pełnego wiary, miłości i troski o innych – a także odwagi, by wierzyć, że nawet w najmniejszym geście możemy odzwierciedlać Boga, który jest hojny i miłosierny wobec nas wszystkich.

---

Ufność i Ofiara w Codziennym Życiu Chrześcijańskim: Refleksja nad XXXII Niedzielą Zwykłą, Rok B

Liturgia XXXII Niedzieli zwykłej roku B prowadzi nas w głąb tematyki ufności i ofiarności, ilustrując, jak Bóg działa w życiu tych, którzy pokładają w Nim swoje zaufanie, mimo biedy i przeciwności. Przypowieść o wdowie z Sarepty, fragment Listu do Hebrajczyków o ofierze Chrystusa oraz scena z Ewangelii św. Marka, w której uboga wdowa wrzuca do skarbony wszystko, co ma – to przesłania, które przemawiają do nas z mocą i zachęcają do refleksji nad własnym życiem i wiarą.

1. Zaufanie w Ubóstwie: Lekcja Wdowy z Sarepty

Historia wdowy z Sarepty, która dzieli się ostatnią garścią mąki i oliwy z prorokiem Eliaszem, zdumiewa swoją logiką, a może wręcz jej brakiem. Skrajne ubóstwo nie skłoniło jej do zachowania tego, co miała dla siebie, lecz do złożenia swojego ostatniego majątku w ręce Boga. W tej narracji widzimy paradoks zaufania: działanie wbrew instynktowi przetrwania, które przynosi cud. Bóg, widząc szczerość serca i bezgraniczne oddanie wdowy, nagradza ją niewyczerpanym pokarmem.

Współcześnie ten przykład może być trudny do zrozumienia – z czegoś, co na pierwszy rzut oka wydaje się niemal nieroztropne, płynie wielka teologiczna nauka. To wezwanie do ufności Bogu nie oznacza jednak lekkomyślności, lecz otwarcia serca na Bożą opatrzność. Prawdziwa wiara nie domaga się spektakularnych czynów, ale zachęca do powierzania swoich potrzeb i obaw Bogu – tym bardziej, gdy życie zdaje się przypierać nas do muru.

2. Ofiara Chrystusa – Dar Miłości Największej

W Liście do Hebrajczyków Chrystus przedstawiony jest jako najwyższy kapłan, który raz na zawsze ofiarował siebie dla odkupienia całej ludzkości. Ta doskonała ofiara jest nie tylko aktem zbawienia, ale i najgłębszym wyrazem miłości Boga do człowieka. Jest to przykład oddania, które nie oczekuje niczego w zamian. Jezus, przyjmując cierpienie i śmierć, wskazuje nam, że prawdziwa miłość gotowa jest do ofiary.

W duszpasterstwie ważne jest, aby mówić o ofierze Chrystusa jako najwyższym akcie miłości, który jest zarówno darem, jak i wzorem. To wezwanie, abyśmy i my ofiarowali siebie Bogu w codziennych obowiązkach, w pracy, w relacjach z innymi, w życiu poświęconym miłości i solidarności. Chrystus uczy nas, że prawdziwa ofiara nie zawsze jest wielka w oczach świata, ale jest pełna, gdy wynika z miłości i wiary.

3. Uboga Wdowa a Sprawiedliwość Społeczna

Uboga wdowa z Ewangelii, wrzucająca do skarbony wszystko, co miała, ukazuje, jak wiele może dać ten, kto ma niewiele. Jej gest staje się wyrazem miłości i oddania, które przerastają wartości materialne. Jezus, podkreślając wartość jej ofiary, pokazuje różnicę między tym, co zewnętrzne, a tym, co jest wyrazem prawdziwego ducha.

W świecie zdominowanym przez zysk i konsumpcję ten gest może wydawać się niedorzeczny. W duszpasterstwie warto jednak na nowo przypominać o wartości serca i intencji, o współczuciu i solidarności z ubogimi. Tylko wówczas, gdy widzimy w bliźnim osobę godną miłości i wsparcia, możemy naprawdę wypełniać chrześcijańskie powołanie. Ewangelia nie domaga się od nas życia w ubóstwie, ale wzywa do hojności, która wynika z miłości i troski o drugiego człowieka.

4. Zaufanie, Wierność i Realizm w Codziennym Życiu

Liturgia tej niedzieli przypomina, że prawdziwa ofiara i zaufanie nie polegają na wielkich, dramatycznych gestach, lecz na małych, codziennych aktach oddania, nawet w sytuacjach, które wydają się skrajnie trudne. Wdowa z Sarepty i wdowa z Ewangelii pokazują, że wartość ofiary mierzy się jej autentycznością, a nie wielkością. Dla współczesnego człowieka może to być trudne do przyjęcia, jednak ufność Bogu w codziennym życiu prowadzi do pokoju i wzbogaca duchowo.

Kościół, odczytując te teksty, może nas zachęcać do odwagi, aby dzielić się tym, co mamy, w sposób odpowiedzialny i dostosowany do swoich możliwości. Nasza miłość i ufność są cenniejsze niż materialne dobra. Dziś, w świecie pełnym lęku o przyszłość, te biblijne historie mogą być dla nas źródłem inspiracji i umocnieniem.

 Zakończenie: Ufność i Miłość jako Fundament Chrześcijaństwa

XXXII Niedziela zwykła przypomina nam o tajemnicy miłości Boga, który dostrzega nasze codzienne starania i przyjmuje każdy akt ufności i ofiary. Wierzymy, że Bóg oczekuje od nas nie wielkich czynów, lecz pełnego zawierzenia. Historia wdowy z Sarepty, ofiara Chrystusa oraz prosty gest wdowy z Ewangelii uczą nas, że w chrześcijaństwie liczy się serce otwarte na Boga i bliźniego. To zachęta, aby nasze życie było wypełnione miłością, troską o innych i bezgraniczną ufnością – bo nawet najmniejsze gesty mogą odzwierciedlać Boga pełnego miłości i miłosierdzia.

Niech nasza modlitwa i nasze codzienne życie prowadzą nas do Boga, który pragnie, abyśmy żyli pełnią wiary, nadziei i miłości. Ufność wobec Boga i ofiarność wobec bliźniego to najprostsza droga do bycia naśladowcami Chrystusa.

Oto kilka przykładów współczesnych sytuacji, które mogą ilustrować postawę ufności Bogu, inspirowane życiem codziennym oraz sytuacjami, które współczesny człowiek może napotkać:

1. Zaufanie w sytuacji kryzysu zdrowotnego

Współczesna medycyna oferuje wiele możliwości leczenia, ale niektóre choroby czy kryzysy zdrowotne pozostają trudne do wyleczenia lub zrozumienia. Osoba, która mierzy się z ciężką diagnozą lub przewlekłą chorobą, może przeżywać ten czas z ufnością Bogu, w modlitwie i zawierzeniu. Świadectwa osób, które mimo trudności zdrowotnych pozostają w pokoju i przyjmują codzienne cierpienia jako możliwość pogłębienia relacji z Bogiem, są przykładem tego, że ufność Bogu może być prawdziwym wsparciem w chwilach największej próby.

2. Zaufanie podczas trudności finansowych

W dzisiejszym świecie niepewność finansowa jest problemem wielu ludzi. Osoba, która utraciła pracę i mierzy się z obawą o przyszłość, może ufać Bogu, wierząc, że On pomoże znaleźć rozwiązanie, odpowiednią pracę lub potrzebne wsparcie. W takich sytuacjach ufność przejawia się przez wiarę w Bożą opatrzność, mimo że codzienne realia nie wydają się optymistyczne. Często osoby takie dzielą się doświadczeniem, że pomoc przychodzi niespodziewanie – od rodziny, przyjaciół, a czasem nieznajomych – co odbierają jako dowód działania Boga.

3. Zaufanie w prowadzeniu rodziny

Współczesne rodziny napotykają wiele wyzwań – od trudności w wychowywaniu dzieci w wierze, przez problemy finansowe, po konflikty. Rodzice, którzy decydują się na oddanie swojego życia rodzinnego Bogu, nie tylko poprzez modlitwę, ale również przez zaufanie Mu w codziennych sytuacjach, pokazują ufność na wzór ewangelicznych wdów. Ich decyzje – na przykład o rezygnacji z pewnych wygód na rzecz większej obecności przy dzieciach czy o prowadzeniu życia zgodnego z zasadami wiary – świadczą o głębokiej ufności Bogu i przekonaniu, że to On ostatecznie troszczy się o ich rodzinę.

4. Zaufanie w kontekście pomocy innym

Wielu ludzi, mimo że sami nie mają wiele, decyduje się pomagać innym – chorym, bezdomnym, samotnym. Często wierzą, że Bóg ich wspomoże i umożliwi dalsze działania, nawet gdy ich własne zasoby są niewielkie. Na przykład, prowadząc stołówkę dla bezdomnych lub dom opieki dla potrzebujących, pomimo ograniczonych funduszy i wsparcia, ufają, że Bóg dostarczy im potrzebnych środków. Ta postawa przypomina ufność wdowy, która dzieliła się ostatnią garścią mąki, wiedząc, że to Bóg troszczy się o jej życie.

5. Zaufanie w podejmowaniu trudnych decyzji życiowych

Niejednokrotnie ludzie znajdują się na rozdrożu, gdzie muszą podjąć decyzję, która będzie miała poważne konsekwencje dla ich życia – np. wybór między stabilną, ale mało satysfakcjonującą pracą a realizacją marzeń, która wiąże się z ryzykiem. Osoby wierzące, decydujące się na ścieżkę, którą uważają za zgodną z Bożym powołaniem, ufają, że Bóg ich poprowadzi, nawet jeśli droga nie jest jasna. Ufność ta wyraża się poprzez wiarę, że Bóg wynagrodzi ich odwagę i otworzy nowe możliwości.

6. Ufność w walce z uzależnieniami

Współcześnie wiele osób zmaga się z różnorodnymi uzależnieniami – od alkoholu, przez nałogi internetowe, po toksyczne relacje. Osoby, które podejmują walkę o wolność od uzależnienia z ufnością w Bożą pomoc, nierzadko świadczą o niezwykłych przemianach. Ich wytrwała modlitwa i ufność, że Bóg ich prowadzi przez ten proces, są dla nich fundamentem siły, która pozwala przetrwać najtrudniejsze chwile.

7. Zaufanie podczas społecznego wykluczenia lub odrzucenia

Wiele osób cierpi z powodu wykluczenia społecznego lub niezrozumienia w społeczeństwie. Dotyczy to np. osób starszych, imigrantów, ludzi o odmiennych przekonaniach czy sytuacji życiowej. Ufając Bogu, osoby te odnajdują wewnętrzny pokój i przekonanie, że ich wartość nie zależy od ludzkiej opinii, lecz od tego, kim są w oczach Boga. Ich cierpliwość i pokora stają się świadectwem, że ufność Bogu przynosi wewnętrzne uzdrowienie i siłę, której nie może dać świat.

8. Ufność w czasie globalnych niepokojów

W obliczu wzrostu globalnych napięć wielu ludzi doświadcza lęku i niepewności o przyszłość. Ufność wobec Boga może przejawiać się w przyjęciu perspektywy, że Bóg jest ostatecznym Panem historii, który działa w świecie i troszczy się o swoich wiernych. Ufność taka nie wyklucza działania, lecz jest fundamentem, na którym można budować codzienne życie pomimo trudnych okoliczności.

1. Zaufanie w sytuacji kryzysu zdrowotnego   Przykład: Chiara Corbella Petrillo – włoska matka, która, będąc w ciąży, odkryła, że ma agresywną formę raka. Mimo diagnozy postanowiła zrezygnować z terapii, by nie zaszkodzić dziecku, ufając, że jej życie jest w rękach Boga. Po porodzie, gdy choroba była już nieuleczalna, swoje ostatnie dni przeżyła w pokoju, modlitwie i głębokiej wierze. Chiara pozostawiła po sobie świadectwo głębokiej ufności i bezwarunkowego oddania się Bożej woli.  2. Zaufanie podczas trudności finansowych Przykład: Tomasz Polkowski – założyciel Fundacji Dzieci Niczyje (dziś Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę). Rozpoczynając swoją działalność, nie dysponował odpowiednimi funduszami, aby pomagać dzieciom z trudnych środowisk. Wiele razy był bliski rezygnacji z powodu braku środków. Tomasz mówił o swojej modlitwie i zawierzeniu Bogu, wierząc, że On pomoże znaleźć wsparcie dla potrzebujących dzieci. Dzięki pomocy z różnych źródeł, jego organizacja urosła i nadal skutecznie działa, pomagając tysiącom dzieci.  3. Zaufanie w prowadzeniu rodziny Przykład: Luigi i Maria Beltrame Quattrocchi – święte małżeństwo z Włoch, które mimo wielu trudności, także finansowych i zdrowotnych, prowadziło rodzinę w duchu głębokiej wiary i ufności Bogu. Kiedy urodziło się ich czwarte dziecko, lekarze ostrzegali, że ciąża zagraża życiu Marii i dziecka. Małżonkowie jednak zaufali Bogu i nie podjęli radykalnych kroków, aby zakończyć ciążę. Ostatecznie oboje przeżyli, a ich świadectwo zaangażowanego życia rodzinnego jest inspiracją dla wielu.  4. Zaufanie w kontekście pomocy innym Przykład: Siostra Małgorzata Chmielewska – prowadząca wspólnotę „Chleb Życia” w Polsce, codziennie troszczy się o osoby bezdomne, chorych i potrzebujących. Mimo że często brakuje jej środków na utrzymanie swoich domów opieki, ufa, że Bóg wesprze jej dzieło. Opowiada o licznych sytuacjach, gdy fundusze pojawiały się w ostatniej chwili, umożliwiając pomoc najbardziej potrzebującym. Siostra Małgorzata podkreśla, że ufa Bożej opatrzności, a jej dzieło od lat przynosi owoce.  5. Zaufanie w podejmowaniu trudnych decyzji życiowych Przykład: Carlos Acutis – włoski nastolatek, który z pasją tworzył stronę internetową o cudach eucharystycznych. Decyzja, aby oddać swoje życie i talenty w ręce Boga, a nie skupiać się na życiu towarzyskim czy materialnym, była trudna, szczególnie w młodym wieku. Gdy zachorował na białaczkę, ufał, że jego cierpienie jest częścią Bożego planu. Carlos oddał swoje życie za Kościół, wierząc, że nawet śmierć nie jest końcem, lecz początkiem wieczności z Bogiem. Został beatyfikowany jako wzór młodej, ufnej wiary.  6. Ufność w walce z uzależnieniami Przykład: Matt Talbot – robotnik z Dublina, który po latach życia w alkoholizmie, dzięki nawróceniu i modlitwie, zawierzył się Bogu i rozpoczął drogę trzeźwości. Przez całe życie unikał alkoholu, wytrwał w modlitwie i pracy, odrzucając łatwe drogi, które oferował świat. Talbot jest dziś wzorem dla osób walczących z nałogami i świadectwem, że zaufanie Bogu może przywrócić sens życia. W Kościele uznawany jest za patrona osób uzależnionych.  7. Zaufanie podczas społecznego wykluczenia lub odrzucenia Przykład: Edith Stein (św. Teresa Benedykta od Krzyża) – filozofka, która, choć wywodziła się z żydowskiej rodziny, nawróciła się na katolicyzm. Przeżywając wiele przykrości i niezrozumienia, stała się karmelitanką, ufając Bogu mimo zagrożenia wynikającego z rosnącego antysemityzmu. Ostatecznie została zamordowana w obozie w Auschwitz, ufając, że jej cierpienie ma głęboki sens. Dziś jest patronką Europy i przykładem osoby, która zaufała Bogu, oddając życie za innych.    8. Ufność w czasie globalnych niepokojów Przykład: Papież Franciszek – podczas pandemii COVID-19, w samym jej środku, 27 marca 2020 roku, poprowadził wyjątkowe nabożeństwo błagalne w pustym placu Świętego Piotra, prosząc o Bożą pomoc i wsparcie dla całego świata. Był to moment, który wlał otuchę w serca milionów ludzi, przypominając, że nasza ufność Bogu jest źródłem pokoju w obliczu niepewności. Papież wzywał do zaufania Bożej opiece, modląc się za zarażonych, służbę zdrowia i wszystkie osoby cierpiące.   Każdy z tych przykładów pokazuje różnorodność ludzkich doświadczeń i sytuacji, w których ufność wobec Boga staje się fundamentem życia, inspirując innych do odnajdywania wiary i nadziei w najtrudniejszych momentach.

1. Zaufanie w sytuacji kryzysu zdrowotnego – Chiara Corbella Petrillo - Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą (Mt 5, 8) - Chiara, decydując się na rezygnację z leczenia dla dobra dziecka, kierowała się czystym sercem, pełnym miłości i oddania. W swej postawie ufności i miłości do Boga doświadczyła pokoju, który jest odbiciem oglądania Boga w Jego łasce.      2. Zaufanie podczas trudności finansowych – Tomasz Polkowski - Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie (Mt 5, 3) - Tomasz Polkowski, podejmując trud pracy dla innych, nie przywiązywał się do materialnych zabezpieczeń, ale ufnie powierzał sprawy Bogu. Jego pokora i gotowość, by pomagać mimo ograniczonych zasobów, ukazuje ducha ubóstwa duchowego, który Jezus wskazuje jako drogę do królestwa niebieskiego.    3. Zaufanie w prowadzeniu rodziny – Luigi i Maria Beltrame Quattrocchi - Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią (Mt 5, 7) - Małżeństwo Luigi i Marii było pełne miłosierdzia wobec siebie nawzajem i swoich dzieci. Mimo trudności, ich miłosierne i pełne zaufania życie rodzinne, oddane Bogu, było świadectwem miłosierdzia, które sami otrzymywali i rozdawali innym.    4. Zaufanie w kontekście pomocy innym – Siostra Małgorzata Chmielewska - Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni (Mt 5, 6) - Siostra Małgorzata, oddana służbie najuboższym i wykluczonym, ilustruje postawę osoby pragnącej sprawiedliwości. Jej działania, pełne ufności Bogu, są głębokim pragnieniem, by nasycić głodnych i przywrócić godność ludziom odrzuconym przez społeczeństwo.    5. Zaufanie w podejmowaniu trudnych decyzji życiowych – Carlos Acutis - Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię (Mt 5, 5) - Carlos Acutis, skromny i oddany Bogu młodzieniec, mimo swoich talentów i możliwości, wybrał pokorę oraz cichość w swoim życiu duchowym i relacjach z innymi. Jego postawa cichości i ufności oddaje sens tego błogosławieństwa, a jego życie jest świadectwem, że prawdziwa wielkość kryje się w skromności.    6. Ufność w walce z uzależnieniami – Matt Talbot - Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni (Mt 5, 4) - Matt Talbot przez lata zmagał się z nałogiem, co przynosiło mu wiele cierpienia i wewnętrznego smutku. Jego droga ku wolności była jednocześnie drogą ku pocieszeniu, które przyszło dzięki jego pokucie, modlitwie i zaufaniu Bogu.    7. Zaufanie podczas społecznego wykluczenia lub odrzucenia – Edith Stein (św. Teresa Benedykta od Krzyża) - Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie (Mt 5, 10) - Edith Stein, prześladowana za swoje pochodzenie i wiarę, przeżywała swój los w duchu sprawiedliwości i wierności Bogu. Jej życie było świadectwem oddania i pokory, mimo odrzucenia przez świat. Ufność i przyjęcie cierpienia czynią ją przykładem wypełnienia tego błogosławieństwa.  8. Ufność w czasie pandemii i globalnych niepokojów – Papież Franciszek - Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi (Mt 5, 9) - Papież Franciszek podczas pandemii apelował o pokój, jedność i solidarność, przypominając, że nasza ufność jest zakorzeniona w Bogu. Jego przesłanie pokoju i nadziei było przypomnieniem, że pokój w czasach niepokoju jest owocem zaufania Bogu i działania zgodnie z Jego wolą.   Każdy z tych przykładów ukazuje, że błogosławieństwa to nie tylko obietnice, ale realne drogi prowadzące do świętości i głębokiego pokoju ducha.