Wprowadzenie – Chrystus zapraszając nas na Eucharystię mówi wprost: „Ja jestem chlebem życia, który z nieba zstępuje: … Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki.” I po to właśnie tutaj przyszedłeś, aby spożywać chleb życia wiecznego. Byłoby smutno, gdybyś przegapił tę okazję.
PIERWSZE CZYTANIE - 1 Krl 19, 4-8
Cudowny pokarm przywraca siły Eliaszowi
Czytanie z Pierwszej Księgi Królewskiej
Eliasz poszedł na pustynię na odległość jednego dnia drogi. Przyszedłszy, usiadł pod jednym z janowców i pragnąc umrzeć, powiedział: «Wielki już czas, o Panie! Zabierz moje życie, bo nie jestem lepszy od moich przodków». Po czym położył się pod jednym z janowców i zasnął.
A oto anioł, trącając go, powiedział mu: «Wstań, jedz!»
Eliasz spojrzał, a oto przy jego głowie podpłomyk i dzban z wodą. Zjadł więc i wypił, i znów się położył.
Ponownie anioł Pański wrócił i trącając go, powiedział: «Wstań, jedz, bo przed tobą długa droga». Powstawszy, zatem, zjadł i wypił. Następnie umocniony tym pożywieniem szedł czterdzieści dni i czterdzieści nocy aż do Bożej góry Horeb.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY - Ps 34 (33), 2-3. 4-5. 6-7. 8-9 (R.: por. 9a)
Refren: Wszyscy zobaczcie, jak nasz Pan jest dobry.
Będę błogosławił Pana po wieczne czasy, *
Jego chwała będzie zawsze na moich ustach.
Dusza moja chlubi się Panem, *
niech słyszą to pokorni i niech się weselą.
Refren.
Wysławiajcie razem ze mną Pana, *
wspólnie wywyższajmy Jego imię.
Szukałem pomocy u Pana, a On mnie wysłuchał *
i wyzwolił od wszelkiej trwogi.
Refren.
Spójrzcie na Niego, a rozpromienicie się radością, *
oblicza wasze nie zapłoną wstydem.
Oto zawołał biedak i Pan go usłyszał, *
i uwolnił od wszelkiego ucisku.
Refren.
Anioł Pański otacza szańcem bogobojnych, *
aby ich ocalić.
Skosztujcie i zobaczcie, jak Pan jest dobry, *
szczęśliwy człowiek, który znajduje w Nim ucieczkę.
Refren.
DRUGIE CZYTANIE - Ef 4, 30 – 5, 2
Naśladować Boga, który objawił swoją miłość w Chrystusie
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Efezjan
Bracia:
Nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym zostaliście opieczętowani na dzień odkupienia. Niech zniknie spośród was wszelka gorycz, uniesienie, gniew, wrzaskliwość, znieważanie – wraz z wszelką złością. Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni. Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg wam przebaczył w Chrystusie.
Bądźcie, więc naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane, i postępujcie drogą miłości, bo i Chrystus was umiłował i samego siebie wydał za nas w ofierze i dani na woń miłą Bogu.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ - J 6, 51ab
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba.
Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA - J 6, 41-51
Chleb żywy, który zstąpił z nieba
Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Żydzi szemrali przeciwko Jezusowi, dlatego że powiedział: «Ja jestem chlebem, który z nieba zstąpił». I mówili: «Czyż to nie jest Jezus, syn Józefa, którego ojca i matkę my znamy? Jakżeż może On teraz mówić: Z nieba zstąpiłem».
Jezus rzekł im w odpowiedzi: «Nie szemrajcie między sobą! Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. Napisane jest u Proroków: „Oni wszyscy będą uczniami Boga”. Każdy, kto od Ojca usłyszał i przyjął naukę, przyjdzie do Mnie. Nie znaczy to, aby ktokolwiek widział Ojca; jedynie Ten, który jest od Boga, widział Ojca. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, ma życie wieczne.
Ja jestem chlebem życia. Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. To jest chleb, który z nieba zstępuje: Kto go je, nie umrze. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje Ciało, wydane za życie świata».
Oto słowo Pańskie.
Homilia
Kto we Mnie wierzy, ma życie wieczne
Oburzenie i zdziwienie Żydów jest w pewnym sensie zrozumiałe. Jezus bowiem pretenduje do najwyższej godności, jaką można sobie wyobrazić, do godności Syna Bożego, do rangi Boga samego, co na pewno dla wierzących Żydów było oburzające i szokujące. Z drugiej jednak strony Jezus nie mówi tego bez pokrycia. To co mówi i do czego pretenduje poświadcza swoimi czynami, daje świadectwo w cudach przez siebie zdziałanych. I stąd ma prawo oczekiwać wiary i zawierzenia, ma prawo przypuszczać, że słowa Jego będą uznane i zaakceptowane. W dzisiejszej dyskusji z Żydami udowadnia w sposób niemalże "matematyczno-logiczny", że jest On rzeczywiście posłanym przez Ojca Mesjaszem - Synem Bożym, Chlebem na Życie Wieczne, że wierzyć w Niego, to mieć życie wieczne, że zaufać Mu, to poznać Boga Ojca. I wtedy zatwardziałość Jego słuchaczy staje się zadziwiająca. W tym właśnie kontekście widzieć można, jak bardzo ludzki upór, zatwardziałość ludzkiego serca, może ograniczyć nawet Boże działanie.
Dziwimy się Żydom, że nie przyjęli Dobrej Nowiny. Dziwimy się ich zatwardziałości i ich uporowi, ich obojętności i zarozumiałości, ale spójrzmy na siebie samych ... Czy ja przyjmuję Słowo Boże z otwartością? Czy ja chętnie karmię się Ciałem Pańskim? Czy ja zawierzyłem i zaufałem Chrystusowi? Czy nie jest tak, że i ja się gorszę, że i ja odrzucam Go w imię mojego rozumu i mojej ludzkiej logiki?
Niewątpliwie nie jest łatwo przyjąć i uwierzyć do końca i bez zastrzeżeń. Niewątpliwie zawsze pozostaje odrobina wątpliwości i niezrozumienia, bo Boże drogi nie są naszymi drogami, ani Boże myśli naszymi myślami, ale czy ostatecznie nie powinienem zrewidować właśnie w świetle tej Bożej i czasami szokującej nauki całego mojego życia? A może jeszcze prościej: "Czy ja naprawdę uwierzyłem Chrystusowi bez zastrzeżeń? " Czy moja wiara nie jest tylko asekuracją, na wypadek gdyby jednak po śmierci coś było ...? Tak bowiem często bywa, że oficjalnie wierzę, ale kiedy Bóg stawia przede mną bardzo konkretne i czasami trudne wymagania, to buntuje się mój rozum, moje serce, mój zdrowy rozsądek ... jak u Żydów, którzy nie mogli zrozumieć, jak to jest możliwe, że ktoś kogo znają, ma czelność czynić się Synem Bożym! Ich rozum, ich serce, ich zdrowy rozsądek nie był wcale daleki od naszego rozumu i naszego zdrowego rozsądku ...
Czy ja spożywam Chleb Żywy, aby żyć na wieki, czy też mój zdrowy rozsądek się temu sprzeciwia i lekceważy zaproszenie?
Homilia II
Jakie jest znaczenie słów Chrystusa z dzisiejszej Ewangelii?
Jak ja odnoszę te słowa do mnie samego, do mojego codziennego życia? „Ja jestem chlebem życia. To jest chleb, który z nieba zstępuje: Kto go je, nie umrze. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki.” Jeśli przed dłuższy czas nie jedlibyśmy śniadania, obiadu czy kolacji, nie mamy szans na przeżycie. Dlaczego więc dziwimy się, że wiara w nas umiera, że karłowacieje, że staje się martwa i bez znaczenia, skoro nie żywimy się chlebem życia? Bez Eucharystii człowiekowi grozi zwątpienie, anemia duchowa, obumieranie oraz poddanie się kryzysom – egzystencjalna bierność i nijakość okraszona jałowością istnienia. Bez Eucharystii przejmowanej regularnie i z miłością nie mam szans na przeżycie. Bez Eucharystii umieram. A to przecież Ojciec daje nam na pokarm Ciało swojego Syna, „abyśmy życie mieli i mieli je w obfitości.” Bez Niego nie mamy możliwości przeżycia. Bez Niego nic uczynić nie możemy. Wydaje nam się tylko, że żyjemy, że nam się powodzi, że jesteśmy zdrowi. Łudzimy się, że bez przyjmowania pożywienia możemy żyć. Tylko tak na dobrą sprawę, kto się tym przejmuje, skoro cała nasza rzeczywistość została zredukowana do doczesności?
Niestety w dzisiejszych czasach prawda ta jest coraz bardziej lekceważona i odrzucana, bo znajdujemy tysięczne usprawiedliwienia i tłumaczenia, bo nie mamy czasu, bo jesteśmy zbyt zajęci, bo to za bardzo wymagające, bo myśleć nam się nie chce, bo to za trudne, bo pochłania nas tak wiele innych, „bardziej naglących” spraw, bo dzieci, bo praca, bo odpoczynek, bo utrzymanie domu, itp., itd. Bardzo często ludzie skarżą się: „coś się we mnie wypaliło, moje życie stało się bezsensowe, nie umiem sobie poradzić, wiara we mnie wygasła …”, a zapominają, że przyczyną tego stanu jest po prostu duchowy głód, niedożywienie, niedosyt pożywienia. Eucharystia jest chlebem, czyli codziennym pokarmem do jedzenia, a nie do oglądania i odkładania „na później”. Jeśli chcesz mieć siły, życie, jeśli chcesz iść do przodu i nie umrzeć– bierz i jedz!
Prawdy, niby tak oczywiste w życiu codziennym, są jednocześnie tak bardzo zapomniane i lekceważone w naszym życiu duchowym. Zastanawiam się nawet; po co, dlaczego Chrystus ustanowił Eucharystię i zachęcił wprost do jej spożywania: „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje, bierzcie i pijcie, to jest Krew moja, to czyńcie na moją pamiątkę”? Czy naprawdę chodziło Mu tylko o podniosłe i eufemiczne symbole? Czy pragnął jedynie udziwnić wiarę, zostawić nam coś bez znaczenia i bez sensu? Czy rzeczywiście chodziło Mu jedynie o jakieś nadzwyczajne i niezrozumiałe praktyki i ceremonie?
Niby chcemy żyć, szukamy sposobów na przedłużenie naszego życia, stosujemy różnego rodzaju diety, mnożymy coraz to bardziej wymyślne kuracje i z poświeceniem uprawiamy sport, poddajemy się wymogom zdrowego żywienia, fitnessu, a jednocześnie lekceważymy to, co daje nam życie wieczne. Dlaczego? Czy nie jest tak, dlatego, że my po prostu nie wierzymy słowom Chrystusa: „Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki.” Jeśli nie zrozumiemy tych słów dosłownie, jeśli nie będziemy się posilać Jego Ciałem pomrzemy. To On sam mówi przecież: „Powiedziałem wam, że pomrzecie w grzechach swoich. Tak, jeżeli nie uwierzycie, że Ja jestem, pomrzecie w grzechach swoich.” (J8,24). A nam się wydaje, że są to tylko puste słowa, że całe to gadanie o chlebie i o życiu wiecznym, jest tylko retorycznym chwytem reklamowym. Nie przywiązujemy do tego wagi, nie traktujemy tego poważnie, nie przejmujemy się tym, na co dzień, bo gdzieś w głębi duszy boimy się tego, obawiamy się, że przyjęcie tych słów poważnie, wymagałoby od nas zbyt wiele i stawiałoby nas w niewygodnej sytuacji.
Oczywiście, człowiek sam z siebie i niepoddający się działaniu Ducha Świętego nie jest w stanie przyjąć i uznać nauki o Chlebie Życia. Tylko chrześcijanin przemieniony przez Ducha odkrywa w Eucharystii moc do codziennego kroczenia ku Ojcu. Jak mówi św. Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian: „ … bez pomocy Ducha Świętego nikt nie może nawet powiedzieć: Panem jest Jezus.” (1 Kor 12,3). To dopiero Duch Święty, mocą, Którego dokonuje się przeistoczenie chleba i wina w Ciało i Krew, uzdalnia nas do przyjęcia i uznania życiodajnej siły Eucharystii. Dopóki nie pozwolimy prowadzić się Duchowi, nie zrozumiemy i nie przyjmiemy w pełni tego, co daje nam Ojciec w Ofierze Ciała i Krwi swojego Syna. Bez Ducha świętego całe nasze uczestnictwo w liturgii będzie tylko bardziej lub mniej powierzchowne i bez znaczenia dla naszego życia doczesnego i wiecznego.
To do ciebie mówi Chrystus: „bierz i jedz, to jest Ciało moje na życie wieczne.”
Modlitwa wiernych
Wprowadzenie – Z pokorą i ufnością prośmy Ducha Świętego o pomoc w zrozumieniu i przyjęciu Eucharystii.
- za Ojca świętego, biskupów i kapłanów, aby z Eucharystii czerpali siłę do codziennego głoszenia Dobrej Nowiny … Ciebie prosimy,
- za Kościół Chrystusowy, aby nigdy nie przestawał karmić nas Słowem i Ciałem Pańskim … Ciebie prosimy,
- za tych, którzy odeszli od praktyki regularnej Spowiedzi i Komunii Świętej, aby pod działaniem Ducha wrócili do źródła życia wiecznego … Ciebie prosimy,
- za przyjmujących Chleb Życia, aby nigdy nie lekceważyli konieczności życia w Łasce Uświęcającej … Ciebie prosimy,
- za nas samych, aby częsta Eucharystia stała się rzeczywiście centrum naszego życia … Ciebie prosimy,
Zakończenie – Ojcze nieskończenie dobry, dający nam życie w Ciele i Krwi Twojego Syna, prowadź nas w Duchu Świętym do radości życia wiecznego, gdzie Ty żyjesz na wieki wieków. Amen
Słowo przed rozesłaniem – Rozesłanie: „Idźcie, Ofiara spełniona”, czy „Idźcie w pokoju Chrystusa” to jakby powtórzenie zachęty skierowanej do Eliasza: „wstań, jedz i idź aż do Bożej góry Horeb”. Przed nami daleka droga do Królestwa, ale nie upadniemy, jeśli żywić się będziemy Ciałem i Krwią Syna Bożego.
