Wj 24,3-8
Wrócił Mojżesz i obwieścił ludowi wszystkie słowa Pana i wszystkie Jego zlecenia. Wtedy cały lud odpowiedział jednogłośnie: Wszystkie słowa, jakie powiedział Pan, wypełnimy.
Spisał więc Mojżesz wszystkie słowa Pana. Nazajutrz wcześnie rano zbudował ołtarz u stóp góry i postawił dwanaście stel, stosownie do liczby dwunastu pokoleń Izraela.
Potem polecił młodzieńcom izraelskim złożyć Panu ofiarę całopalną i ofiarę biesiadną z cielców.
Mojżesz zaś wziął połowę krwi i wylał ją do czar, a drugą połową krwi skropił ołtarz.
Wtedy wziął Księgę Przymierza i czytał ją głośno ludowi. I oświadczyli: Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i będziemy posłuszni.
Mojżesz wziął krew i pokropił nią lud, mówiąc: Oto krew przymierza, które Pan zawarł z wami na podstawie wszystkich tych słów.
Hbr 9,11-15
Ale Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką - to jest nie na tym świecie - uczyniony przybytek, ani nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie.
Jeśli bowiem krew kozłów i cielców oraz popiół z krowy, którymi skrapia się zanieczyszczonych, sprawiają oczyszczenie ciała, to o ile bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę, oczyści wasze sumienia z martwych uczynków, abyście służyć mogli Bogu żywemu.
I dlatego jest pośrednikiem Nowego Przymierza, ażeby przez śmierć, poniesioną dla odkupienia przestępstw, popełnionych za pierwszego przymierza, ci, którzy są wezwani do wiecznego dziedzictwa, dostąpili spełnienia obietnicy.
Mk 14,12-16.22-26
W pierwszy dzień Przaśników, kiedy ofiarowywano Paschę, zapytali Jezusa Jego uczniowie: Gdzie chcesz, abyśmy poszli poczynić przygotowania, żebyś mógł spożyć Paschę?
I posłał dwóch spośród swoich uczniów z tym poleceniem: Idźcie do miasta, a spotka się z wami człowiek, niosący dzban wody. Idźcie za nim i tam, gdzie wejdzie, powiecie gospodarzowi: Nauczyciel pyta: gdzie jest dla Mnie izba, w której mógłbym spożyć Paschę z moimi uczniami?
On wskaże wam na górze salę dużą, usłaną i gotową. Tam przygotujecie dla nas.
Uczniowie wybrali się i przyszli do miasta, gdzie znaleźli, tak jak im powiedział, i przygotowali Paschę.
A gdy jedli, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał i dał im mówiąc: Bierzcie, to jest Ciało moje.
Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie dał im, i pili z niego wszyscy.
I rzekł do nich: To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana.
Zaprawdę, powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę nowy w królestwie Bożym.
Po odśpiewaniu hymnu wyszli w stronę Góry Oliwnej.
Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje ...
Bóg sam siebie dał na pokarm ... Ta niezwykłą prawda jest właśnie dzisiaj czczona w procesjach Eucharystycznych. Ale jest to nie tylko prawda o Bożej Miłości, ale także prawda o Kościele, bo jak mówi w pierwszym zdaniu swojej ostatniej Encykliki Papież Jan Paweł II: "Ecclesia de Eucharistia vivit - Kościół żyje dzięki Eucharystii". A Sobór Watykański II określa Eucharystię jako, "źródło i zarazem szczyt całego życia chrześcijańskiego" (Lumen Gentium 11). Już tylko te dwa króciutkie teksty wystarczą jako podstawa do dzisiejszej refleksji.
Chrystus — Bóg daje się w Eucharystii jako Pokarm dla swojego ludu, dla założonego przez siebie Kościoła. A Kościół rzeczywiście z Niej czerpie swoje życie, w Niej funduje i zakorzenia swój sens i swoje istnienie, w Niej znajduje swoją pełnię. I to nie tylko w sensie i wymiarze liturgicznym. Eucharystia to wzór niedościgniony Miłości Boga do człowieka, to źródło chrześcijańskiego życia, to wzór miłości człowieka do człowieka i człowieka do Boga. Jeśli życie Kościoła, życie chrześcijanina nie będzie "z Eucharystii", to nie będzie to życie, ale wegetacja. Wszystkie dzieła Kościoła, cała Jego misyjna i duszpasterska działalność, wszystkie działania chrześcijanina, całe jego życie „w Eucharystii muszą znajdywać swoje zakorzenienie” i wzór. W Eucharystii, która jest Miłością udzielającą się całkowicie ... Bóg sam siebie dał na pokarm ...
Bóg, Który mówi: "Bierzcie i jedzcie ... bierzcie i pijcie ..." - to nie pełne patosu i puste słowa, to nie piękny zwrot retoryczny, to nie poezja. to rzeczywistość Boga, Który się daje, Boga, Który szuka stale drogi do człowieka, tak dalece, że sam siebie daje na pokarm, aby z człowiekiem się zjednoczyć, aby człowieka do siebie doprowadzić. To Bóg, Który wydaje swoje Ciało w ręce człowieka na krzyżu, Który przelewa swoją Krew z miłości ku człowiekowi.
Jeśli Kościół ma żyć, jeśli chrześcijanin ma żyć ... to tylko z Eucharystii !!! I dlatego nie bez znaczenia mówimy o Eucharystii także jako o Komunii. Komunii Boga z człowiekiem i komunii ludzi między sobą. Jakże głębokie są to myśli, jakże wiele niosą w sobie praktycznych, codziennych skutków i wskazówek? I nie może to być tylko odniesione do życia liturgicznego, ale musi mieć wyraz w całym chrześcijańskim życiu, w całym życiu Kościoła i we wszystkich jego działaniach.
Warto o tym pomyśleć w czasie dzisiejszych procesji i śpiewów ...
Jakie znaczenie w moim życiu codziennym ma Eucharystia?
Czy ja żyję z Eucharystii?
Materiały do Procesji Bożego Ciała
Procesja Bożego Ciała
Boże Ciało (które w tym roku obchodziliśmy 30 maja), znane również jako Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej, to jedno z najważniejszych świąt katolickich (obok Wielkanocy i Bożego Narodzenia). Jest to czas refleksji nad tajemnicą Eucharystii i jej miejscem w życiu każdego wierzącego. Uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa to święto nakazane, co oznacza, że wszyscy wierni tego dnia zobowiązani są uczestniczyć we Mszy Św. Fakt ten podkreśla znaczenie Eucharystii – Mszy Św., w Której uczestnictwo jest najlepszym sposobem oddania czci Jezusowi ukrytemu w Najświętszym Sakramencie. Warto zauważyć, że jest to święto ruchome – przypada 60 dni do Wielkanocy, w pierwszy czwartek po uroczystości Trójcy Świętej.
Aspekty HistoryczneHistoria
Tradycja obchodzenia Uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej sięga XIII wieku. Została ona ustanowiona przez papieża Urbana IV w 1264 roku w odpowiedzi na prośby i wizje świętej Juliany z Cornillon. Święta Juliana z Cornillon, augustianka z Belgii, miała serię wizji, w których Jezus prosił ją o ustanowienie święta ku czci Eucharystii. Po wielu latach starań, jej prośby zostały wysłuchane i papież Urban IV oficjalnie wprowadził to święto do liturgicznego kalendarza Kościoła. Chociaż po raz pierwszy obchodzono to święto w 1247 r. lokalnie w Liege. Święto to ma na celu przypomnienie wiernym o centralnym miejscu Eucharystii w życiu każdego chrześcijanina.
Teologia
Teologicznie, Uroczystość Bożego Ciała podkreśla centralne miejsce Eucharystii w życiu chrześcijańskim. Eucharystia jest sakramentem, w którym chleb i wino stają się Ciałem i Krwią Jezusa Chrystusa. Jest to najdosłowniejsza obecność Boga wśród ludzi, stąd też nazwa „Boże Ciało”. Procesje Bożego Ciała są wyrazem publicznego wyznania tej wiary.
Procesje Eucharystyczne
Procesje eucharystyczne do czterech ołtarzy są najbardziej widocznym elementem obchodów Bożego Ciała. W Polsce, procesje te są szczególnie uroczyste. Wierni przechodzą przez ulice miast i wsi, niosąc monstrancję z Najświętszym Sakramentem. Procesje te są często bogato zdobione i zawierają wiele elementów symbolicznych, takich jak baldachimy, chorągwie i kwiaty. Ale najważniejszym i centralnym elementem Uroczystości Bożego Ciała jest wyrażenie głębokiej wiary w realną obecność Jezusa Chrystusa pod postaciami chleba i wina. Procesje Bożego Ciała, w których wierni przechodzą przez ulice miast i wsi, z monstrancją z Najświętszym Sakramentem, są wyrazem publicznego wyznania wiary i świadectwem czci dla Chrystusa. Są one sercem uroczystości Bożego Ciała. W Polsce, procesje te są szczególnie bogate i uroczyste, często wiąże się z udziałem lokalnych wspólnot, bractw religijnych, dzieci pierwszokomunijnych oraz orkiestr dętych.
Dlaczego procesje te odbywają się do czterech ołtarzy?
Procesje Bożego Ciała odbywają się do czterech ołtarzy, które mają symboliczne znaczenie.
- Cztery Ewangelie: Cztery ołtarze symbolizują cztery Ewangelie – według św. Mateusza, św. Marka, św. Łukasza oraz św. Jana. Podczas postoju procesji przy każdym ołtarzu odczytywany jest fragment jednej z Ewangelii.
- Cztery strony świata: Cztery ołtarze symbolizują również cztery strony świata, co ma przypominać o powszechnej misji Kościoła, aby głosić Ewangelię Chrystusa na całym świecie.
- Dekoracje: W uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa buduje się cztery ołtarze pod gołym niebem, które dekoruje się zielonymi gałązkami i kwiatami.
- Społeczność: Budową ołtarzy najczęściej zajmuje się lokalna społeczność. Ołtarze są dekorowane w sposób odzwierciedlający lokalne tradycje i kulturę.
Wszystkie te elementy w procesji Bożego Ciała są elementem publicznego wyznania wiary i dają możliwość wyrażenia czci dla Eucharystii.
Procesje Bożego Ciała mogą różnić się w zależności od kraju, ze względu na różnice kulturowe i tradycje lokalne.
- Włochy i Watykan: W niektórych krajach, takich jak np. Włochy i Watykan, uroczystość Bożego Ciała została przeniesiona na drugą niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego.
- Hiszpania: W Hiszpanii próbowano wprowadzić podobne przesunięcie święta w 1991 roku, jednak wywołało to falę sprzeciwu. Dzięki temu procesje są organizowane w niektórych regionach w czwartki, a w innych w niedziele.
- Ameryka Łacińska: Wiele miast i miasteczek Ameryki Łacińskiej słynie z wspaniałych procesji Bożego Ciała. Na przykład w Boliwii Boże Ciało charakteryzuje się bogatą szatą wizualną. Obchody są uzależnione od regionu. W części miasteczek po mszy głównej obywa się procesja pomiędzy ołtarzami – mieszkańcy przygotowują barwne dywany z kwiatów, kolorowego piasku oraz kamyków.
Pomimo tych różnic, wszystkie procesje Bożego Ciała mają na celu publiczny kult i wyrażenie wiary w realną obecność Jezusa Chrystusa w Eucharystii.
Boże Ciało w Polsce
W Polsce, Boże Ciało jest świętem narodowym i jest obchodzone z wielkim rozmachem. Procesje przyciągają wielu wiernych, a także turystów, którzy chcą doświadczyć tej unikalnej tradycji. Wiele miast i wsi w Polsce jest znanych z pięknych i bogatych procesji Bożego Ciała.
Boże Ciało jest świętem, które od wieków stanowi ważny element wiary, tradycji i kultury religijnej w Polsce. Jest to czas, kiedy wierni mogą wyrazić swoją wiarę obecność Chrystusa w Eucharystii w jedności z Kościołem, a także przypomnieć sobie o centralnym miejscu Eucharystii w życiu chrześcijańskim.
Jakie inne procesje Eucharystyczne są znane w Kościele Katolickim?
W Kościele Katolickim, oprócz procesji Bożego Ciała, istnieją również inne procesje eucharystyczne, które są ważnym elementem kultu Eucharystii. Oto kilka z nich:
- Procesje w Wielki Czwartek: Tradycyjnie, procesje eucharystyczne odbywały się w Wielki Czwartek, kiedy to, zgodnie z tradycją ewangeliczną, Jezus po raz pierwszy dokonał przemiany chleba i wina w swoje Ciało i Krew.
- Procesje podczas Adoracji Najświętszego Sakramentu: Procesje eucharystyczne często odbywają się podczas dłuższych publicznych adoracji Najświętszego Sakramentu.
- Procesje zakonów od wieczystej adoracji: W Polsce istnieją trzy zakony od wieczystej adoracji: benedyktynki-sakramentki, franciszkanki od Najświętszego Sakramentu i eucharystki. Członkinie tych zakonów regularnie uczestniczą w procesjach eucharystycznych.
Wszystkie te procesje mają na celu publiczne wyrażenie wiary w realną obecność Jezusa Chrystusa w Eucharystii i są wyrazem głębokiej pobożności wobec Najświętszego Sakramentu.
Zgodnie z zaleceniem Konferencji Episkopatu Polski, wypada, by procesje eucharystyczne odbywały się po Mszach św., podczas których konsekrowano Hostię do tej procesji lub po dłuższych publicznych adoracjach, które odprawia się po Mszach św. W procesjach, kiedy Najświętszy Sakrament jest niesiony lub wieziony poza kościół wśród śpiewów i uroczystych obrzędów, lud chrześcijański ma okazję złożyć świadectwo wiary i pobożności wobec Chrystusa pod postacią chleba. Dlatego też w Kodeksie prawa kanonicznego możemy przeczytać: „Gdzie, zdaniem biskupa diecezjalnego, jest to możliwe, należy dla publicznego świadectwa czci wobec Najświętszej Eucharystii urządzać; zwłaszcza w uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa, procesję prowadzoną po drogach publicznych” (kan. 944 §1 KPK).
Nietrudno się domyślić, że właśnie procesja w uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa ma szczególne miejsce wśród procesji eucharystycznych, jest ona wyrazem wspólnej wiary i uwielbienia wobec Chrystusa eucharystycznego. Osoby wierzące, którym stan zdrowia na to pozwala, powinny uczestniczyć czynnie w procesji, tzn. iść za niesionym Najświętszym sakramentem i modlić się wraz ze wszystkimi. Trudno zrozumieć dość zakorzeniony zwyczaj w naszej rzeczywistości, kiedy to wierni nie są uczestnikami, lecz „widzami” procesji, tzn. nie idą za Najświętszym Sakramentem, modląc się wraz z innymi, lecz stoją z boku przyglądając się uczestnikom i ewentualnie „kucając”, gdy kapłan niosący Chrystusa pod postacią chleba przechodzi w pobliżu. Starajmy się świadomie uczestniczyć w procesjach eucharystycznych i oddawajmy w sposób właściwy cześć Jezusowi wychodzącemu na ulice naszych miast i wiosek.
Cud Eucharystyczny w Lanciano
Lanciano to miejscowość i gmina we Włoszech, w regionie Abruzja, w prowincji Chieti. Według Kościoła katolickiego, w VIII wieku w Lanciano miał miejsce pierwszy potwierdzony cud eucharystyczny. Podczas sprawowania Najświętszej Ofiary, mnich, po konsekracji, kiedy wymienił słowa „Bierzcie i jedzcie, to jest moje Ciało… Bierzcie i pijcie, to jest moja Krew” — zobaczył, że hostia zamienia się w Ciało, a wino w kielichu Krew.
Cudowne Ciało Pańskie ma okrągły kształt hostii, a Najświętsza Krew Chrystusa podzieliła się natomiast w pięciu osobnych grudkach. W sanktuarium w Lanciano przechowywane są relikwie uważane za relikwie Ciała i Krwi Chrystusa.
Cud w Lanciano jest w stanie rzucić na kolana najzatwardzialszych niedowiarków pod warunkiem, że uczynią wysiłek objęcia wydarzenia swoim racjonalnym umysłem i poddadzą się sile dowodów.
W listopadzie 1970 roku, na prośbę arcybiskupa Lanciano i za zgodą Watykanu, franciszkanie poddali relikwie badaniu naukowemu. Zadanie to zostało powierzone prof. Odoardo Linoliemu ze szpitala w Arezzo, profesorowi anatomii, histologii, chemii i mikroskopii klinicznej. Naukowcowi pomagał profesor Ruggero Bertelli z Uniwersytetu w Sienie.
4 marca 1971 r. ukazała się szczegółowa relacja z przeprowadzonych badań. Oto główne wnioski:
- Relikwia jest ludzkim mięśniem sercowym składającym się z tkanki mięśni prążkowanych śródsierdzia.
- W zachowanym ciele znajdują się różne części serca: śródsierdzie, wsierdzie, nerw błędny i lewa komora serca o dużej grubości mięśnia sercowego.
- Krew jest krwią ludzką: analiza chromatograficzna wykazała to z całą pewnością.
- Ciało i krew były ludzkie i w obu próbkach odnaleziono ślady tej samej grupy krwi – AB.
- Nie było śladu soli ani substancji konserwujących stosowanych w starożytności do balsamowania lub mumifikacji.
- Osoby badające cud zgodziły się, że niezwykłym był fakt, że ciało i krew zachowały się przez 12 wieków, mimo że były pozostawione w stanie naturalnym i stale narażone na działanie atmosfery i czynników biologicznych.
Cud Eucharystyczny w Orvieto
Orvieto to miasto we Włoszech, w regionie Umbria, w prowincji Terni.
Orvieto jest znane z cudu eucharystycznego, który miał miejsce w 1263 roku. W rękach wątpiącego księdza zaczęła krwawić hostia. Rok później, w uroczystej procesji, przeniesiono ją do Orvieto, gdzie jest przechowywana w relikwiarzu. Od tego czasu, Orvieto stało się jednym z głównych ośrodków kultu Bożego Ciała i jest znane z uroczystych procesji urządzanych tego dnia.
Papież Urban IV
Gdy papież Urban IV (ten sam który ustanowił Uroczystość Bożego Ciała) dowiedział się o tym niesamowitym cudzie, postanowił przeprowadzić dokładne śledztwo. W wyniku tego dochodzenia, bullą papieską potwierdził autentyczność Cudu Eucharystycznego w Bolsenie-Orvieto. Od tego momentu to miejsce stało się nie tylko ważnym miejscem pielgrzymkowym, ale także źródłem natchnienia dla milionów wiernych na całym świecie.
Cud Eucharystyczny w Bolsenie-Orvieto to nie tylko wydarzenie o ogromnym znaczeniu duchowym. To także potwierdzenie tajemnicy Eucharystii, która głosi, że chleb i wino używane podczas mszy świętej stają się rzeczywistym Ciałem i Krwią Jezusa Chrystusa. To jest prawda, która nie może być zlekceważona.
Od czasu cudu, Orvieto stało się jednym z głównych ośrodków kultu Bożego Ciała i jest znane z uroczystych procesji urządzanych tego dnia. Procesje te są wyrazem publicznego wyznania wiary w realną obecność Jezusa Chrystusa w Eucharystii.
Kult Eucharystyczny w Orvieto jest żywym przypomnieniem o sile i obecności Chrystusa w naszym życiu. Przypomina nam o konieczności oddania czci i uwielbienia wobec Boga, który przychodzi do nas w chlebie i winie.
I choć wielkie cuda eucharystyczne, takie jak w Lanciano i Orvieto, mogą imponować, nigdy nie powinniśmy zapominać, że za każdym razem, gdy uczestniczymy we Mszy Świętej, jesteśmy świadkami cudu.
