2Krn 36,14-16.19-23
Również wszyscy naczelnicy Judy, kapłani i lud,
mnożyli nieprawości, naśladując wszelkie obrzydliwości narodów pogańskich i
bezczeszcząc świątynię, którą Pan poświęcił w Jerozolimie. Pan, Bóg ich ojców,
bez wytchnienia wysłał do nich swoich posłańców, albowiem litował się nad swym
ludem i nad swym mieszkaniem. Oni jednak szydzili z Bożych wysłanników,
lekceważyli ich słowa i wyśmiewali się z Jego proroków, aż wzmógł się gniew
Pana na swój naród do tego stopnia, iż nie było już ocalenia. Spalili też
Chaldejczycy świątynię Bożą i zburzyli mury Jerozolimy, wszystkie jej pałace
spalili ogniem i wzięli się do niszczenia wszystkich kosztownych sprzętów.
Ocalałą spod miecza resztę król uprowadził do Babilonu i stali się niewolnikami
jego i jego synów, aż do nadejścia panowania perskiego. I tak się spełniło
słowo Pańskie, wypowiedziane przez usta Jeremiasza: Dokąd kraj nie wywiąże się
ze swych szabatów, będzie leżał odłogiem przez cały czas swego zniszczenia, to jest
przez siedemdziesiąt lat. Aby się spełniło słowo Pańskie, z ust Jeremiasza,
pobudził Pan ducha Cyrusa, króla perskiego, w pierwszym roku jego panowania,
tak iż obwieścił on również na piśmie w całym państwie swoim, co następuje: Tak
mówi Cyrus, król perski: Wszystkie państwa ziemi dał mi Pan, Bóg niebios. I On
mi rozkazał zbudować Mu dom w Jerozolimie, w Judzie. Jeśli z całego ludu Jego
jest między wami jeszcze ktoś, to niech Bóg jego będzie z nim, a niech idzie!
Ef 2,4-10
A Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką
swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z
Chrystusem przywrócił do życia. Łaską bowiem jesteście zbawieni. Razem też
wskrzesił i razem posadził na wyżynach niebieskich - w Chrystusie Jezusie, aby
w nadchodzących wiekach przemożne bogactwo Jego łaski wykazać na przykładzie
dobroci względem nas, w Chrystusie Jezusie. Łaską bowiem jesteście zbawieni
przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków,
aby się nikt nie chlubił. Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie
Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili.
J 3,14-21
A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak
potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał
życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał,
aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg
nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat
został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto
nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna
Bożego. A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej
umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto
się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby
nie potępiono jego uczynków. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do
światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu.
Bóg posłał Syna swego, aby
świat został zbawiony
Bóg niewątpliwie jest bogaty w miłosierdzie (Ef
2,4) i nie ma najmniejszej wątpliwości, że okazuje On je wszystkim bez wyjątku
(Pwt 5,10). Jego miłosierdzie i przebaczenie nie mają granic ... poza jedną - upartą,
złą wolą człowieka. Bóg nie może okazać przebaczenia komuś, kto go nie
potrzebuje, kto nie uznaje, że jest grzesznikiem, kto uważa, że Bóg nie ma mu
nic do wybaczenia. Chrystus na pewno nie przyszedł na świat, aby świat potępić,
ale aby go zbawić (J 3,17). Nie może tego jednak zrobić na siłę i wbrew woli
człowieka, bo za bardzo szanuje raz daną człowiekowi wolność. I tu jest cały
problem. Nie można bowiem grzeszyć, pozwalać sobie na niefrasobliwość i
lekceważenie Boga i Jego przykazań, na anarchię i samowolę, a jednocześnie
wmawiać sobie: „Bóg i tak mi wybaczy i tak mnie zbawi, bo jest miłosierny”, bo
takie narzucił sam sobie „obowiązki” – wobec każdego człowieka „automatycznie”
pełnić swoją zbawczą funkcję (Syr 5,3-7; J 12,47).
Dlatego też Chrystus ustawicznie i tak mocno
podkreśla konieczność stawania w świetle prawdy, przede wszystkim w prawdzie o
sobie samym. "Każdy kto dopuszcza się nieprawości nienawidzi światła
Prawdy i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków."
To prawda jest siłą wyzwalającą (J 8,32) i zbawiającą, bo to On sam, Jezus
Chrystus jest ową Prawdą, która zbawia (J 14,6). Żyć w Prawdzie, to rzetelnie
się oceniać, to widzieć swoje zalety i dobro, ale też uznać swoją
niewystarczalność i grzeszność, bo tylko taka postawa uczy pokory i pozwala
przyjąć Chrystusa Zbawiciela. To z kolei jedyny sposób, aby dostąpić
Miłosierdzia Bożego. I stale powracają słowa: „Bóg stworzył nas bez nas, ale
zbawić nas bez nas nie potrafi.” A kto twierdzi, że jest bez grzechu; jest
kłamcą (1J 1,10) i nie ma w nim prawdy. Nie może również oczekiwać
przebaczenia, bo i cóż Bóg miałby mu wybaczać, skoro on sam uważa się za
bezgrzesznego? Czy żyję w świetle prawdy? Czy raczej unikam tego światła
prawdy, bo mam coś do ukrycia i światło mnie razi (J 3,19-21)?
Przez najbliższe dwa tygodnie śledzić będziemy
wraz ze św. Janem w jego Ewangelii, dyskusję Jezusa z faryzeuszami. Ale jest to
także –w pewnym sensie- dyskusja Jezusa ze współczesnym światem i ze mną na
temat Prawdy, która się objawia w Chrystusie. Czy jestem gotów tę Prawdę
przyjąć, ze wszystkimi tego konsekwencjami? Bóg tak umiłował świat, że Syna
swego dał, i nie można inaczej mieć przystępu do Boga, jak przez Syna, Który
jest Prawdą. Poznanie Prawy, także prawdy o sobie samym, jest więc warunkiem
nieodzownym nawrócenia i przyjęcia Bożej Miłości.
A Prawda jest czasami bardzo nieprzyjemna, bardzo
drażniąca, niebezpieczna, denerwujaca, a nawet groźna. Zastanawiałem się
wielokrotnie nad problemem „z czym tak naprawdę walczy nasza współczesna
cywilizacja?” I wydaje mi się że najlepszym kandydatem na najabrdziej zwalczaną
przez współczesnych ludzi wartość jest właśnie prawda. Ostatecznie Chrystus nie
został ukrzyżowany nie dlatego, że mówił o miłości Boga i bliźniego. On został
ukrzyżowany właśnie dlatego, że głosił Prawdę, że sam tą Prawdą był, ż eludzi
do życia w prawdzie nawoływał. A tego czowiek bardzo często nie może znieść i
wtedy lepiej Prawdę zakrzyczeć, zakrakać, uciszyć, zabić. To jest właśnie to,
co dzieje się we współczesnym świecie, kiedy Kościół Chrystusowy mówi o niemoralności
rozpasanej pornografii, o nieprawości aborcji, o zbrodni eutanazji. Cywilizacja
próbuje to zakrzyczeć, pozbyć się tego, zabić głos sumienia, któy w koncu jest
głosem samej Prawdy. To jest to, o czym mówi Jezus w dzisiejszej Ewangelii: „światło przyszło na świat, lecz ludzie
bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy
bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do
światła, aby nie potępiono jego uczynków.”
